Po raz drugi: Blog START!

   Witam po około półrocznej przerwie ponownie na moim blogu. Doszłam do wniosku, że całkiem przyjemnie mi się bloga pisało i teraz, gdy stoję przed nowymi wyzwaniami i pomysłami do zrealizowania, warto sobie znów coś popisać. Zmiana jest czymś normalnym w naturze, więc mój blog też trochę się zmienił. Przede wszystkim wprowadzam samej sobie dwie żelazne zasady. Po pierwsze, minimalna samopromocja, bez zachęcania do czytania każdego postu, lajkowania itp. Kto ma ochotę, i bez tego zajrzy na bloga, jakbym miała sama być swoim jedynym czytelnikiem to i tak jest dobrze. Teraz, gdy czytam o tym, co wyrabiałam w tamtym roku, to już ze śmiechem myślę „co za żenada” i śmieję się. Oczywiście bardzo doceniam wszelkie zainteresowanie blogiem, ale jak wyjdzie tym razem, to czas pokaże. No i druga bardzo ważna zasada: ZERO ŚCIEMY i poprawności. Odsuwam od siebie myśli, że jakieś panie z biura z mojej mieściny albo ciotki, z którymi nie utrzymuję kontaktu od paru lat lub lokalne plotkary mogą się skrzywić. Ten błąd kilka razy popełniłam w tamtym roku i do dziś pluję sobie w brodę, że osłodziłam kilka hardkorowych historii. Na przykład, gdy wróciłam do Polski, moja przyjaciółka Ilona powiedziała do mnie „No dobra Ewka, opowiadaj jak to naprawdę było z tym Alexem i czym Cię wkurzył”. Ilona zna mnie od dawna i od razu się zorientowała, że opisy z „kompanem podróży” to chyba pisałam z polityczną poprawnością. Teraz lata mi to, nikogo nie zmuszam do czytania, szczególnie, że blog to nie Facebook czy Instagram, że chcąc nie chcąc wpis komuś się wyświetli. Przyjmuję mój ulubiony od czasów szkolnych styl pisania: REALIZM. Podobały mi się od zawsze książki, które powstały w epoce pozytywizmu. Można pisać o uczuciach, stanach psychicznych itp. bez owijnia w różową bibułę. „Lalka” Prusa, oczarowała mnie w liceum. Co się dzieje, to się dzieje, konkrety prosto na papier (tudzież: na bloga) bez filtra. Z takiego freestajlu mam nadzieję, wyjdą takie szczere wpisy, że jak za kilka lat przeczytam, to nie będę się zastanawiać, co Ja–autor miałam na myśli.

    No dobra.  Moja poprzednia podróż trwająca od stycznia 2014 r. drastycznie ucieła się po 9 miesiącach. Był wrzesień. Byłam w „szczytowej formie”: odchudzona, od kilku miesięcy odżywiająca się zdrowo, uczęszczająca na siłkę regularnie. Miałam pracę dającą kasę w jednej z najlepszych lokalizacji na Manhattanie, między Union Square  i słynną 5th Avenue. Opcja uwierzytelnienia dokumentów też była. Akurat dyplomy z Polski mi przyszły i miałam w planach zwaloryzować się na nowojorskim uniwersytecie. Miałam też namiary na typiarę, która była prawniczką i chciała mi załatwić lepszą pracę w biurze adwokackim u znajomego jako asystentka. Własna kasa, radość życia, dobra forma psycho-fizyczna. Wszystko szło w dobrą stronę. Leciałam na 3 tygodnie do Polski, aby po 9 miesiącach pokazać się, że żyję i zobaczyć czy wszystko OK. No i nie było ok... Było bardzo źle. Pierwszego dnia usłyszałam słowa, których w najgorszym koszmarze nie chciałabym usłyszeć. O sprawach rodzinnych rzadko cokolwiek wspominam, bo moja rodzina nigdy nie była rodziną jak z obrazka, relacje były toksyczne i dużo było problemów, o których ludzie z boku nie mieli pojęcia. Jedną osobą, która mnie wspierała, nie oszukiwała i uspokajała zamiast wyprowadzać z równowagi był mój Ojciec. Nie wychowywał mnie od 6 roku życia, bo moja matka podjęła decyzje o wyprowadzce od niego. Jednak po skończeniu liceum, tylko z nim pozostawałam w normalnym kontakcie. Reszta mojej rodziny była zajęta kłamstwami, zdradami, bandycyzmem itd... na bieżąco uaktualniając swoim zachowaniem listę zmartwień. Było (i jest) toksycznie, choć z boku oczywiście wszystko wyglądało (i wygląda) kryształowo. Mój Stary całe życie był z wyjazdach, ze względu na pracę przy prowadzeniu budów jakiś obiektów przemysłowych, Europę i część Azji miał obcykaną całkiem dobrze. Jego dom był na podlaskiej wsi z jedną ulicą i 150 domami, w Starym Berezowie. Sam ten dom zbudował na przełomie lat 70/80 i jak wracał z delegacji to tam sobie mieszkał. Poza tym, o czym nie wspominam raczej, większość moich podróży wspierał też finansowo, a 5 lat życia studenckiego sfinansował w 100%. Nigdy nie musiałam prosić, bo i tak mi dawał, chociaż czuł się potrzebny komuś. No i właśnie. Wracam do Polski, czuję się jak młody Bóg po pół roku w Nowym Jorku i słyszę najgorsze. Tato ma raka mózgu i już w momencie wykrycia jest za późno na operację. Umrze za parę miesięcy, kto wie, miesiąc, dwa, trzy czy pół roku mu zostało –to słowa, które słyszę od lekarza. Guz jest w takim miejscu, że będzie stopniowo tracić pamięć i mieć problemy z koncentracją. Nie ma nadziei, to wyrok glejak 4-go stopnia o dużych wymiarach. Słowa, których nigdy nie zapomnę. Przyjechałam do Białegostoku w nocy. Wiedziałam, że Tato jest w szpitalu pierwszy raz w życiu. Przez telefon mówił, że robią mu badania, abym się nie martwiła. Brat mi powiedział, gdy się rano malowałam przez lustrem. Jakby ktoś mi nóż w serce wbił. Z miejsca wiedziałam, że do żadnych Stanów nie wracam i przeprowadzam się do Starego, aby mu pomóc. Pierwszy miesiąc. Była energia, taka do walki, wiedziałam, że najgorsze to się teraz załamać. Miałam zapasy siły wewnętrznej. Pierwsza pomoc polegała na robieniu zakupów czy prowadzeniu auta. Miesiąc drugi, spoko, daję radę. Mam czas, aby czytać książki, przejechać się rowerem, Tato jakoś sobie radzi, gorzej, ale radzi. Trzeci miesiąc, zapasy siły wewnętrznej się ulatniają. Pomocy jest już więcej, trzeba przejąć kolejne obowiązki. Guz uciska Tata, jest na mnie kwurwiony bez powodu, kłócimy się i wiem, że normalnie tego by nie było, ale teraz tak jest. Ja tęsknię za życiem towarzyskim, za ambicjami, jakąkolwiek pracą. Styl życia, który jest tu odbiera mi chęć od czegokolwiek, a widok szarej codzienności Hajnówki dobija. Tęsknię za samą sobą, a stan Tata pogarsza się. Koniec grudnia, czwarty miesiąc w Starym Berezowie. Jestem już strzępkiem nerwów, Tato przewraca się idąc, ciężko mu już rano wstać, bo głowa boli tak, że nawet ta garść tabletek co rano nie pomaga. Sylwester przepłakany. Boże Narodzenie. Wigilia. Siedzę przy stole ze Starym i wiem, że to po raz ostatni, no ale Tato jeszcze kontaktuje i ma mega apetyt przez leki sterydowe, chodzi jeszcze i czasem coś zrobi na podwórku. Od połowy stycznia była już masakra. Ja już zero pozytywnych myśli. Była zima. Codziennie przed 6 rano pobudka i rozpalanie w piecu przez godzinę. Pilnowanie godzin  z lekami, a Tato męczył się tak, że on sam chciał już umrzeć. Przy pierwszym ataku padaczkowym nie wiedziałam, co robić, więc wezwałam karetkę. Było raz tak, że myślałam, że to koniec. Wysprzątałam cały dom, ułożyłam sobie włosy i zrobiłam paznokcie, bo myślałam, że zaraz ludzie będą się schodzić na pogrzeb i trzeba przecież jakoś wyglądać. Luty był tragiczny. Tato nie wstawał z łóżka, nie chciał jeść nic, bolała go głowa tak, że krzyczał z bólu w nocy. Wydawało mu się, że go wszyscy oszukują i był zły na mnie i na otoczenie. Jak jeszcze było z nim dobrze, była umowa, że do końca jest we własnych czterech ścianach i nie idzie do szpitala. Jednak w połowie lutego, gdy już przez parę dni nawet wody nie chciał pić, chudł w oczach, nie dało się go umyć ani nic zrobić, nie chciałam, aby się wykończył z braku profesjonalnej opieki. W Białymstoku jest specjalne hospicjum dla ludzi w ostatnim etapie choroby nowotworowej i tam załatwiłam miejsce dla Tata. Był to ostatni dzwonek. Podawali tam mu tlen,  kroplówki itp. Spędził tam 5 dni i zmarł. Czułam, że zostałam sama. Całe szczęście, że dalsza rodzinka pomagała i pomaga, bo bym sfiksowała na dobre. Cała historia z chorobą Taty przeorała maksymalnie moją psychikę, dużo nauczyła, może zahartowała. Wszystko poszło na bok. Straciłam w sumie najważniejszą osobę w moim życiu, chyba jedyną, którą w życiu kochałam. Gdybym ja w przyszłości zachorowała na nowotwór i nie byłoby opcji wyleczenia, to liczę, że eutanazja będzie legalna, bo życie w łóżku z przerażająco silnym bólem 24h/7 bez nadziei, że się polepszy, to już nie życie.

    No ale jakoś małymi kroczkami trzeba się pozbierać. Zrzucić kilogramy po zajadaniu doła słodyczami, zacząć zarabiać kasę i odzyskać to, co lubię w sobie najbardziej, czyli mój attitude. Mam na myśli zachowanie i  podejście do życia takie, że robię, co chcę, a nie to, co muszę i wszystko dam radę ogarnąć, życie jest piękne i nie ma co świata hejtować, a przygoda to podstawa. Teraz do tej filozofii dodałabym jeszcze jedno. Moja filozofia życia zakłada „Od teraz…”, a nie „Od jutra…”, bo to jutro to tylko z lenistwa i strachu wynika, albo braku ambicji i może nigdy nie nadejść. Kto wie, jak to będzie ze zdrowiem, dziś jest, jutro może nie być.

   Tak więc obecną podróż zaczynam w miejscu, w którym ją przerwałam, czyli w Nowym Jorku. W międzyczasie zahaczyłam też w Kijów, bo kupiłam bilet na loty Ukraińskimi Międzynarodowymi Liniami Lotniczymi UIE. Miałam ponad 16 godzin postoju przy przesiadce w Boryspolu, niedaleko Kijowa. Miałam hardcorowe nocne zwiedzanie miasta, wliczając Majdan, Złote Wrota i wiele innych atrakcji turystycznych. Ten wpis powstaje w samolocie do Nowego Jorku, w drodze na lotnisko im. Johna Kennedy’ego. Już nie mam takiego dużego doła, a nawet co więcej zamierzam się teraz z życiem (tudzież: losem) ostro rozprawić i wyrównać rachunki. Jak było bardzo źle, to teraz musi być bardzo dobrze. Trochę to nie przystoi takiej damie jak ja pisać wulgaryzmami, ale miał być naturalizm. Po angielsku to ładnie brzmi, a po polsku trochę mniej, ale trudno Życie mnie ostro wyruchało przez ostatnie miesiące, teraz czas zmienić pozycję. I to zamierzam zrobić. Tu przypomina mi się meksykańskie przysłowie O tu chingas la vida, o la vida te chinga, co oznacza dosłownie „Albo ty gwałcisz życie, albo to życie ciebie gwałci”. Dobra, nieważne z tymi przysłowiami, sens wiadomy. Trzeba teraz pokazać złej passie, gdzie jej miejsce, a przeznaczeniu przypomnieć, że nie może robić, co chce. Mój plan na tę podróż, która obejmuje Nowy Jork, Chicago, Kanadę (Toronto i Niagarę), Grecję i może też Albanię, Czarnogórę, Macedonię i Kosovo, mam nadzieję, że się uda. Latem zjadę do Polski na pewno ściąć trawę na podwórku, dokonać kilku remontów, popłacić rachunki i postawić pomnik  na grobie Tata. Oczywiście w moim życiu plany się zazwyczaj zmieniają, więc może wyjść z tej podroży też jakaś Afryka, Dubaj czy Stare Berezowo, wszystko jest możliwe. Cel jest jeden: odzyskać szczęście, attitude i power.